Zo gastvrij, zo dichtbij

Hallo allemaal!

Ik kan inmiddels weer met een gerust hart zeggen dat het met mij beter gaat! De dag na mijn ongeluk kon ik alweer een beetje schuifelen op m'n voet en dat was maar goed ook, want nadat de rechterkant van mijn lichaam aan alle kanten pijn deed doordat ik daarop gevallen was had ik de volgende dag aan de linkerkant van alle kanten spierpijn door het hinkelen. Dus toen had ik mijn rechtervoet wel weer nodig, want tja, je moet toch af en toe naar de wc of iets te eten of te drinken pakken ;) De hele papierwinkel van de verzekering heb ik inmiddels ook doorgewerkt, nu hopen dat ik de tweede helft van mijn verblijf hier geen formulieren meer nodig zal hebben. Het viel allemaal natuurlijk heel erg mee en het had veel erger kunnen zijn, maar als er iets met me aan de hand is ben ik toch liever in een Nederlands ziekenhuis. Het voordeel in dit land was wel dat ik voorrang kreeg omdat ik hostess ben, maar vervolgens moest ik wel weer heel lang wachten op m'n röntgenfoto's en kreeg ik steeds meer het idee dat ze iets engs hadden gevonden. Gelukkig viel het allemaal 100% mee! Ik ben later nog terug geweest naar het ziekenhuis voor m'n verzekeringspapieren en toen heeft de dokter meteen nog even naar m'n voet gekeken. Hij zei dat het er goed uitzag, maar na een week was het nog een beetje dik en deed het af en toe nog wel zeer. Volgens bronnen zal het vanaf nu altijd wel een zwakke plek blijven. Ik kan me geen beter souvenir van Tunesië bedenken!
Ik heb een aantal dagen rust gehouden en dus niet gewerkt, nou, ik verveelde me na dag 1 al kapot. Zaterdag stapte ik voor het eerst weer op m'n scooter en ik vond het echt doodeng. Nog steeds trouwens. Ik hou van iedereen kilometers afstand en ook stilstaande auto's vind ik eng, want er zijn genoeg gekken die ineens hun portier open gooien of ineens weg rijden. Van een knipperlicht denken ze dat het extra stroom kost als je hem gebruikt en tsja; recessie he! Dus dan gebruiken we hem maar niet. Spiegels zijn er om te kijken of je make-up nog goed zit (of in het geval van een man; om naar voorbij rijdende hostessen op een scooter te kijken) en gaat iets niet snel genoeg, dan bekijk je toch gewoon de bumper van je voorganger even van dichtbij? Ik zei vanaf het begin af aan al dat ik nog is een ongeluk zou krijgen hier en inderdaad! Ik had gelijk.
Maargoed, m'n eerste keer op de scooter ging opzich best oké, totdat er op een drukke weg ineens een vrouw overstak die niet de moeite nam om naar links of naar rechts te kijken. Ik reed vol gas op haar af en zag mezelf in een flits alweer op de weg liggen, dus ik toeterde en toen ik haar voorbij reed schreeuwde ik in het Nederlands naar haar dat ze uit moest kijken. Ik keek er zó boos bij dat ze de boodschap waarschijnlijk wel begrepen heeft. Echt laaiend was ik. Dankzij de plaatselijke bevolking hier moet ik straks nog met een gipsvlucht terug!

Zondag werkte ik voor het eerst weer. Ik kon nog steeds niet helemaal normaal lopen en ook m'n tenen niet goed bewegen, maar ik kón in ieder geval lopen! Ik was een prachtige vertoning in m'n bezoekurenpakje (= korte broek met polo, ik had info's en normaal gesproken draag je dan het pakje dat ik op de foto aan heb), dit met het idee dat ik m'n voet eventueel nog omhoog kon leggen mocht het niet gaan. Met een strak rokje wordt dat lastig ;) Verder had ik prachtige zilveren glitter teenslippers aan, aangezien m'n voet nog steeds dik was en niet zonder pijn in een schoen paste. Ook zat m'n bovenbeen onder de blauwe plekken en m'n onderbenen onder de bloederige schaafwonden. Ik werd echt door veel mensen aangegaapt en dat is echt héél vervelend. Nu begrijp ik hoe mensen met een handicap zich moeten voelen. Hoevaak ik wel niet vertelt heb over m'n val.. Als ik er elke keer een euro voor had gekregen kon ik nu met pensioen ;)

Afgelopen vrijdag kwam dan eindelijk de president! Ik heb hem niet gezien, ten eerste omdat ik last had van m'n voet, ten tweede omdat het te heet was om iets te ondernemen en ten derde omdat het echt stress stress stress was in Sousse! Zoals ik al eerder vertelt heb waren ze een paar weken geleden al begonnen met de voorbereidingen; overal werden slingers opgehangen, om de meter vond je een Tunesische vlag en overal hingen ook foto's van de president. Verder waren de stoepranden geverfd, de bomen gesnoeid en schoon geborsteld en gras werd gesproeid zodat het er mooi groen uit zou zien. Echt onvoorstelbaar hoe mooi en schoon een stad er in een ontwikkelingsland uit kan zien! Natuurlijk zag onze wijk er nog steeds hetzelfde uit want daar zou de president niet komen. Gelukkig maar voor hem, want het is echt een zooi. Overal afval, gaten in de niet-geasfalteerde weg, schapen die gewoon over de straat lopen (die staan ook wel is voor onze deur aan plantjes te knagen), gehavende zwerfkatten die op elke vuilniszak afduiken die je dumpt, allemaal halve huizen... Echt, jullie zullen niet geloven hoe mijn woonomgeving eruit ziet. Die half afgebouwde huizen is trouwens wel iets wat makkelijk te voorkomen is, want het probleem is dat men hier geen belasting betaald zolang een huis nog niet af is. Men begint vaak met bouwen, dan is het geld op en wordt er weer even gespaard, en dan bouwt men weer verder. Voordat een huis hier af is ben je zo een jaar of 10 verder en heb je dus een lelijk straatbeeld. Maarja ik dwaal af, de president kwam dus! 's Ochtends moesten we nog even boodschappen gaan doen en naar kantoor en daarvoor kregen we de auto van een collega mee (rijden ging gelukkig wel, ik gaf gewoon met m'n grote teen gas :P). Natuurlijk wilde ik vlakbij de supermarkt parkeren, zodat ik niet zover hoefde te lopen. Normaal gesproken kan je je auto ook midden op straat parkeren, niemand die er moeilijk over doet. Nu reden er echter overal sleepauto's rond en ik zag het al gebeuren dat we tijdens het winkelen de auto voorbij gesleept zouden zien worden. Ik had geen zin in een scene van mr. Bean en dus parkeerde ik hem maar een straat verder. Fijn hoor! Overal was politie, en toen we het kantoor verlieten (nog net op tijd voordat de weg afgesloten werd) stond er aan de straat om de 2 meter een agent. Later toen we thuis waren hoorde ik helikopters overvliegen. Ik wist helemaal niet dat ze die hier ook hadden! :P De volgende avond was er vuurwerk, want toen was het de dag van de republiek.

Afgelopen dinsdag waren we vrij en besloten we te gaan parasailen. Natuurlijk wilde ik wel voorzichtig doen met m'n voet, maar we hebben nog maar een paar weken hier en er zijn toch nog een aantal dingen die we willen doen! Ook op het strand had ik weer de volle aandacht. Bij het bedrijf waar we gingen parasailen vroegen ze wat er met me gebeurd was dus ik vertelde (voor de 10.000ste keer) dat ik gevallen was met m'n scooter. De man begon meteen over 'Medikamenten' en kwam met een spulletje aan dat ie over de schaafwonden heen spoot. Ja, ze zijn wel van de medicijnen hier. Ik hoef al die troep niet, ik laat het liever zo genezen. Een buurman wilde bijvoorbeeld ook dat ik de dag na het ongeluk de zee in zou stappen. Nou, no way dat ik met open wonden in een zoute zee vol bacteriën zou stappen dus. Ontsmetten oké, maar meer gebeurd er niet! Dus vond ik het niet erg dat die man zijn ehbo-koffer erbij haalde. De korsten begonnen toch al los te laten, dus veel zin had het niet meer. Leef je uit zou ik zeggen!
Het parasailen zelf was wel een beetje anders dan toen ik het op Kreta deed. Op Kreta gingen we met een speedboot de zee op en werden we daar samen met de parachute de lucht in gelaten. Tevens werd de parachute op het eind ook gewoon weer binnen gehaald. Nu lag de speedboot een stuk verder in het water en stonden wij op het strand, waar we aan de parachute vast werden gemaakt en 4 man het ding tegenhielden. Toen ze ons los lieten vlogen we ook meteen de lucht in... Bij het los laten riepen ze nog; 'RUN!', maar voordat de boodschap goed en wel aangekomen en verwerkt was werd ik al door de parachute omhoog getrokken. Hij ging heel hoog, echt zo vet! Ik vond het echt fantastisch. Maarja zoals ik zei was het wel iets anders dan op Kreta, nu moest ík bijvoorbeeld de parachute naar beneden halen. Ik ja!! Degene die achter hing moest dat doen, en aangezien ik net 1 of 2 centimeter langer ben dan Melissa was ik de sjaak. Nu ben ik niet bepaald opgeleid tot piloot, dus ik maakte me er wel een beetje zorgen over of we ooit nog wel de grond van dichtbij zouden zien. Als ik het fluitje hoorde moest ik trekken aan het rechtertouw, maar we hingen zo hoog dat ik bang was het fluitje niet te horen. :P Thank god hoorde ik hem wel en ik begon dan ook meteen als een gek te trekken. Toen we bijna beneden waren riep één man dat ik harder moest trekken... Eh ja, zo zwaar weeg ik nou ook weer niet hoor! Gelukkig wist ik ons weer veilig aan de grond te krijgen. Weer een mooie ervaring erbij voor in m'n dagboek! :P

Verder ben ik ook met Melissa naar 'Hannibal Park' geweest, een soort van klein attractiepark middenin het centrum van Port el Kantaoui. Je kan er gratis in en betaald vervolgens per attractie een bedrag. We besloten om eerst in het spookhuis te gaan. Ik verwachtte dat het doodeng zou zijn, maar er gebeurde vrij weinig. Totdat er op het laatst ineens een echt iemand stond! Ik schrok me helemaal kapot en schreeuwde uiteraard moord en brand :P Vervolgens gingen we in het schommelschip. Nou, dit was niet zomaar een schommelschip hoor! Ten eerste werden je handen er bijna afgehakt door de beugel die met een klap naar beneden ging. Vervolgens blijkt het ding op z'n hoogst verticaal te hangen! Ook hier schreeuwde ik weer moord en brand, bang dat ik eruit zou vallen. :P Nou, hierna had ik het wel weer even gezien!

Inmiddels zit ik hier alweer 1,5 maand, nog 4 weken en dan kom ik weer richting Nederland! Ik ben heel blij met de ervaring, maar toch verlang ik wel erg naar mijn vaderland... Het is best moeilijk om vanuit een rijk, Westers land een tijdje in een ontwikkelingsland te gaan wonen. Ik wil Tunesië niet afvallen want het land heeft zeker zijn charmes, maar er zijn ook een hoop dingen waar ik niet mee om kan gaan en waar ik ook nooit mee om zal kunnen gaan. Wat me nog het meest irriteert is het lastig gevallen worden tijdens het scooter rijden. Ze toeteren, roepen, gaan uit de ramen hangen en blijven soms zelfs naast me rijden. Dan geef ik of meer gas of ik rem, zodat ik van ze af ben. Ik kan er echt niet tegen en hoe langer ik hier ben, hoe bozer ik erom wordt. Het is ook niet zo dat het af en toe een keer gebeurd, nee, het gebeurd om de 3 meter. Je kan je niet voorstellen hoe vervelend het is. Het grappige is wel dat je de mannen hier aan de andere kant heel snel beledigt, aangezien de mensen hier vanuit de Islamitische cultuur gewend zijn dat de vrouw alles zwijgend accepteert. Nou, dat hoef je van deze Westerse dame dus niet te verwachten! Het idee dat een vrouw minder is dan een man staat me écht niet aan.
Ik wil trouwens niet zeggen dat iedereen hier zo is hoor. Vooral als ik zeg dat ik een guide ben slaan ze ineens 360 graden om naar de meest vriendelijke personen die je je kunt bedenken. Vaak als je dan iets wilt kopen komen ze dan ook aan met het verhaal 'normaal gesproken is het zoveel, maar omdat jij gids bent is het zoveel.' Jaja ;) Ook sprak ik een keer met een verkoper in één van mijn hotels. Ik dacht; leuk, een keer zonder gezeur kletsen met de lokale bevolking (want dat is toch best interessant), maar helaas; toen ik aangaf dat ik naar het volgende hotel moest vroeg hij mijn nummer. Ik zeg; 29 augustus ben je de eerste, vriend! Op de luchthaven was pas ook al zo'n bijdehandje. Normaal gesproken vragen wij aan de gasten bij het inchecken op de luchthaven altijd al de paspoorten en tickets, dit versneld namelijk het incheckproces. De mensen die achter de incheckbalies werken zijn altijd heel gestrest, maar op die avond had ik helemaal een stuk chagrijn. Hij wilde niet dat ík de paspoorten en tickets gaf, dit moesten de gasten van hem zelf doen. Maar ik doe mijn werk zoals ik het moet doen en dus ging ik door met paspoorten en tickets verzamelen. Vervolgens begon de man; 'I said that...', maar voordat hij zijn zin af kon maken beet ik hem toe; you'll do your job, and I'll do mine! Dikke doei dat jij als Tunesische man mij als vrouw gaat vertellen wat ik moet doen, en dat je dat ook nog is doet waar mijn gasten bij zijn! Hang maar lekker de stoere man uit bij Fatma thuis. Blijkbaar had hij niet verwacht dat ik het niet zou pikken, want de rest van de tijd hield hij zijn mond. Wel griste hij elke keer de tickets en paspoorten weg. Dat was blijkbaar zijn stille wraak... Nou, ik ben onder de indruk hoor!! :P
Ja, tijd om weer terug te gaan naar het Land Der Kroketten!

Het werk gaat verder zijn gangetje. Pas had Melissa van een hotel een klacht dat het diner slecht was, en ik had van één van mijn hotels dezelfde klacht. Aangezien we in onze wekelijkse hostessrapporten een beoordeling moeten geven of de klacht gegrond is ja of nee moesten we er zelf gaan eten. Wat vervelend nou! Inmiddels hebben we al bij een aantal hotels geluncht ook, dus ik weet nu wel ongeveer waar mensen gewoon zeuren en waar het gegrond is. Dus voor de mensen die denken aan een vakantie in het prachtige Tunesië, ik kan wel wat hotels aan- en afraden ;)

Als laatste; we hebben tegenwoordig ook een huisdier; een klein salamandertje! Niet dat ik er blij mee ben... Hij is bang voor ons en dat is wederzijds, zodra wij een onverwachte beweging maken gaat hij rennen, waarna wij gaan gillen. De welbekende vicieuze cirkel! In ieder geval, ik heb hem Eddie genoemd. Vraag me niet waarom! Ook ben ik mijn eigen Leger des Heils gestart; trouw zet ik zo nu en dan een bakje melk neer voor de zwerfkatten. Er is namelijk een kleintje bij, die ik echt heel zielig vind. Ik heb hem Alladin genoemd. Vraag me niet waarom! :P

Nou, ik kan nog uuuuuren doorgaan, maar voor deze week stop ik er weer even mee! Adios amigos!