Bislama Tunesie

Mijn laatste berichtje vanuit het nog steeds, en eigenlijk altijd zonnige Tunesië. Morgen komt deze vogel namelijk weer naar Nederland gevlogen! Gelukkig maar, want in een land als dit zou ik nooit kunnen aarden. De mannen zijn vervelend en respectloos, overal proberen ze je op te lichten (het tv-programma Opgelicht zou hier wel een tv-zender kunnen starten), ik mis de Hollandse pot, de koelte (lees: de regen en kou... Alhoewel ik daar waarschijnlijk snel weer op terug kom), de winkels!! en mijn eigen huis met alle luxe: een tv vol Nederlandse tv-zenders, internet, een wasmachine, een keuken zonder mierenkolonies, slapen zonder dat je als één grote muggenbult – bezweet en wel – wakker wordt. Ohja en dat je na het douchen langer dan 5 minuten fris ruikt. Maar verder heb ik hier wel een mooie tijd gehad hoor :P

Verder zijn mijn moeder en zusje hier een week geweest! Ik was echt heel blij om ze te zien en dat ze nu iets hebben meegekregen van mijn leven hier. Wel denk ik dat ze wel doorhadden dat ik het hier zat ben. Mijn moeder vond zelfs dat ik hard was. Ik zeg vaak tegen gasten dat wij Nederlanders te beleefd zijn. Als iemand roept 'come look in my shop!', dan zegt de brave Nederlander over het algemeen keurig 'no thank you'. Nou, dat punt ben ik állang gepasseerd. Ik negeer het, hoor het soms zelfs niet eens meer. Als ze voor me gaan staan kunnen ze niet meer dan een kort leh krijgen (= Arabisch voor nee). Ook mijn rijstijl is volgens mijn moeder niet meer wat het geweest is. Maarja, hier geld; surivival of the fittest; het recht van de sterkste! Als je jezelf nergens voorgooit kom je nergens. Ikzelf vind – uiteraard – dat ik (nog) niet zo asociaal rij als de Tunesiers dat doen. Het is inderdaad wel zo dar ik amper nog richting aangeef (waarom zou ik, volgens mij weten ze hier niet eens wat een knipperlicht inhoudt en gaan ze zich alleen afvragen waarom dat lampje nou zo irritant knippert?!) en dat ik vrij vaak toeter. Ik zeg; morgen ben ik weer in Nederland, zet de wegen maar vast af! Code rood, code rood!
Verder woonden mijn moeder en zusje een welkomstbijeenkomst van me bij. Toevallig had ik een leuke groep die ook veel excursies boekten, waardoor het net leek of ik het fantastisch had gedaan ;) Iemand gaf me ook nog een compliment over de informatie die ik gegeven had. Nou, wat wil je nog meer! Voor de rest heb ik ook met mijn zusje geparasailed. De ervaring leert dat je beter niet met Diana op stap kan gaan. Een scooterongeluk, medeplichtig aan een taxi-ongeluk, een bus met een band die op klappen staat.... Het parasailen kon dan ook gewoon niet goed gaan! En inderdaad. We waren halverwege het rondje toen de speedboot stil bleef liggen, blijkbaar was de motor uit gevallen. Gevolg: de parachute zakte steeds verder naar beneden, richting de donkere zee. M'n zusje kreeg bijna een hartaanval terwijl ik – ogenschijnlijk – kalm bleef en zei dat we niet konden verdrinken omdat we een reddingsvest droegen. Uiteindelijk waren we net tot onze middel het water ingezakt toen we ineens weer omhoog getrokken werden. Thank god! Uiteindelijk landden we ook nog bijna op de straat in plaats van op het strand. Dat kon er ook nog wel bij! Die man had zeker z'n vaarbewijs nog niet. Nouja, gelukkig kwam het allemaal goed en vond mijn zusje het leuk.

Vlak voor vertrek heb ik ook nog net even de strijd met de Arabische man gewonnen. Mijn moeder had namelijk een bedeltje gekocht in een winkeltje. Vlak voordat ze weg ging kwam ze erachter dat dat het dingetje al gebroken was, en dus werd Diana op pad gestuurd om een nieuwe te gaan halen. Maar het is en blijft Tunesië, oftewel; je krijgt geen bonnetje en van garantie hebben ze nog nooit gehoord. Dus ik kom daar in het winkeltje, samen met Melissa, en ik leg het probleem voor aan de verkoper. Hij zegt meteen; 'not my problem'. Not my problem? Not my problem?! Excusez-moi! Ik denk dus mooi wél dat het jouw probleem is! Mijn nekharen gingen dan ook meteen recht overeind staan en ik maakte hem dus duidelijk dat het wel zijn probleem was. In het begin reageerde hij nog wel actief, maar op een gegeven moment werd hij steeds sulliger en leek het net alsof hij zich gewoon afsloot voor wat ik zei, wat mij natuurlijk steeds bozer maakte. Ik dacht nog dat ie aan de ramadan deed, want er hing een lucht om hem heen waar je u tegen zei, maar op een gegeven moment nam hij een slokje water. Misschien uit angst, of uit zenuwen, wie zal het zeggen. Hij leek in ieder geval niet van plan om toe te geven terwijl zijn jongere (uiteraard mannelijke) collega nog net niet met open mond toekeek. Ik heb daar dan ook zo'n 15 minuten staan stampen en schreeuwen, net zolang totdat ik uiteindelijk m'n zin kreeg; een nieuw bedeltje! Op een gegeven moment keek de jongen me vuil aan terwijl hij toe gaf aan mijn verzoek, en deed hij uitdrukkelijk een nieuw bedeltje in het zakje waarbij hij zei; 'look, it's not broken!'. Hij vond namelijk dat het niet zijn schuld was dat het kapot was, omdat dat gebeurd was nadat het betaald was. Het was duidelijk dat hij verschrikkelijk kwaad was, maar ik verliet met een gigantische triomfantelijke grijns de winkel. Ik had het gevecht met de Arabische man gewonnen! :D Blijkbaar stond hij er zelf ook van versteld, want hij stond ons lang na te gapen nadat we de winkel verlaten hadden en op mijn scooter weg scheurden. Muhaaa!

Nou, en dit was het dan! Over minder dan 12 uur houdt mijn avontuur in Afrika op... Tot snel in Nederland!!! :D