De politie is je beste vriend

Wat ik allemaal meemaak hier... Ongelofelijk!
Donderdag was echt de dag der dagen. Het begon woensdagavond, met een hoop onweer en ook regen. Daarvoor was het telkens al heel benauwd warm, net zoals het in Nederland vaak is. Leuk voor de gasten die net aankomen; denk je de broeiende hitte in Nederland te ontvluchten, kom je in het nog benauwdere Tunesië terecht :P Ik verwachtte door de vochtigheid wel dat het tot een uitbarsting zou komen, en dat deed het! In ons appartement hadden we vanaf het begin van de 'storm' geen water (dát hadden we nog niet meegemaakt.. wat kunnen we nog meer verwachten?). Of dit een algemeen probleem in de wijk was of dat de leidingen uit voorzorg waren afgesloten; ik weet het niet, maar later op de avond (terwijl het buiten nog steeds te keer ging) begon het water ineens weer te stromen. Gelukkig maar, want geen water hebben is toch best lastig :P
Omdat ik de ochtendvlucht had gedaan was ik om 10.00u klaar en de rest van de dag vrij. Toen het 's avonds zo te keer ging stond ik er niet bij stil dat er nog een toestel van ons moest aankomen en ging ik dan ook lekker slapen. De volgende dag hoorde ik dat het 's nachts een drama was geweest en dat mijn collega's zich voor 1000% hadden ingespannen om alles alsnog in goede banen te leiden. Ons toestel had in de storm namelijk tevergeefs 2 landingspogingen gedaan en daarna nog een tijdje boven Monastir rond gecirkeld. Uiteindelijk werd besloten dat het toestel uit zou wijken naar Tunis om daar veilig te kunnen landen. Boven Monastir was het weer gewoon te onveilig om er doorheen te gaan. De gasten die vertrokken konden daarom niet mee en moesten nog een nacht in een hotel in Tunesië blijven. Allemaal boze mensen.. Dan vraag ik me af; wat heb je liever, een nachtje veilig in Tunesië blijven of je leven riskeren en door onweer vliegen? Dus ondanks een hoop protesten bleven deze gasten nog gezellig een nachtje hier! De gasten die aankwamen moesten ook opgevangen worden, en dus werden alle bussen vanuit Monastir richting Tunis gestuurd. En da's best een aardig stukje rijden! Deze mensen hadden er dus een aardig lange reis op zitten, maar ze leefden nog en dat is natuurlijk het belangrijkste! Een toestel van Nouvelair was wel door de storm heen geland, en was bijna neergestort. Het zakte in één keer een heel stuk naar beneden; de passagiers hadden doodsangsten uitgestaan. Toen iemand op donderdag een opmerking maakte tijdens mijn informatiebijeenkomst 'er was al gewoon een toestel geland en toen mochten wij ineens niet meer', kon ik het ook niet laten om dat er even bij te vertellen. Mensen denken blijkbaar dat de piloot nog zin had om gewoon nog even een stukje te vliegen.. Nog even een wolkje om! Maar zo'n besluit wordt natuurlijk niet zomaar genomen. Van andere gasten van die vlucht hoorde ik dat het best heftig geweest was. Lijkt mij ook wel, je kijkt het onweer recht in de ogen.

Op dezelfde dag gingen Melissa en ik 's avonds naar Farmer's Burger (Tunesische Mac Donald's), natuurlijk op mijn scooter want daar race ik overal mee naartoe! Racen was er deze keer alleen niet bij. Ik moest een heuveltje op en alhoewel ik vol gas gaf reed het ding niet harder dan 20 km per uur. Toen we dan uiteindelijk toch bovenop de heuvel gekomen waren ging hij steeds langzamer totdat hij helemaal uitviel. Ik startte hem weer en reed weer 3 meter verder, waarna hij het weer af liet weten en weliswaar niet uitviel, maar ook niet meer vooruit kwam. De meter van de benzine stond in het rood... Ik dacht dus dat de benzine op was en kwam niet meer bij. Daar sta je dan; zonder benzine langs de kant van de weg! Ook al klinkt het nu heel blond, het was niet geheel mijn schuld want mijn benzinemeter leeft een eigen leven. Hij blijft een tijd op vol staan, en als ie dan eenmaal begint te zakken dan kan je bijna aftellen; zo snel gaat dat. Maarja ach je staat in Tunesië, 2 meiden langs de kant van de weg, met een scooter in de hand; iedereen keek en al snel stopten er 2 jongens op een scooter die wilden weten wat het probleem was. Ze begrepen het alleen niet helemaal en dachten dat ik de sleutel van het hangslot kwijt was of niet had. Ze waren meteen al iemand aan het bellen die het slot wel even kon forceren. Heel leuk en aardig, maar de sleutel had ik gewoon in mijn hand en ik had hem net zelf op slot gezet omdat we hadden besloten met de taxi naar een bezinestation te gaan. :P Ik weet nu wel meteen wie ik moet bellen als ik een scooter wil jatten. Altijd handig! Maargoed, uiteindelijk begreep hij dat we koos benzineloos waren (Engels is niet hun sterkste kant en Frans niet het mijne) en zei hij dat hij wel even benzine ging halen. Okidokie! Het duurde alleen wel heel erg lang en een tijd later stopte er ook politie bij ons die wilden weten wat er was. Ik legde in mijn beste Frans/Engels uit dat we geen benzine meer hadden en dat het zo dus lastig rijden was. Daarop gingen zij benzine voor ons halen! Wow, ik betaal niet eens belasting hier en toch doen ze dat voor me. Zij waren wel snel terug en ik gooide de benzine erin nadat we hadden uitgevonden hoe dat erin moest (bij het benzinestation doen ze dat altijd voor je... dus aan dit gebrek van kennis kon ik ook niks aan doen!). De politiemannen zullen wel gedacht hebben; vrouwen op een scooter, dat kan ook gewoon niet goed gaan! Maarja, de benzine zat erin dus karren maar weer! Enthousiast begon m'n scooter weer te rijden, en ik haalde trots zwaaiend de politieauto in die op ons gewacht had om te kijken of hij het nu echt deed. Maar helaas; dit was alleen een schijnbeweging van m'n scooter. Na 100 meter zonder problemen gereden te hebben (precies genoeg tijd om je duimen op te steken naar de politie) kwam ie weer niet vooruit. En ja, ik weet écht hoe ik gas moet geven. Maarja, wat doe je dan? Dan bel je de plaatselijke ANWB; Ali (de zoon van de huisbaas van collega)! Hij reed zelf een stukje, concludeerde 'die Vespa funktioneert nicht' (joh!) en bracht ons naar huis. Toen we weer voorbij de plek reden waar we eerder stil hadden gestaan zagen we de jongens van eerder op de avond staan, met benzine... Woepsie!
Bij Ali thuis vonden ze het erg grappig dat de politie benzine voor ons gehaald had.. Ikzelf was er eerder trots op. Het was alleen een beetje jammer dat ze niet met gillende sirenes weer terug kwamen rijden, dat had het net iets spectaculairder gemaakt. Maarja, mijn scooter was dus out of order! :( De volgende dag had ik bezoeken en gelukkig kon ik 's ochtends de scooter van een zieke collega gebruiken, hoefde ik in ieder geval niet elke keer een taxi te pakken. Deze scooter reed alleen wel meteen heel anders... En alsof dat nog niet genoeg wennen was, had deze ook niet een soort van fietsstandaard zoals de mijne (waar hij op leunt), maar alleen een echte scooterstandaard waar je hem op moet tillen (zodat hij zweeft). Nou en dat lukte me dus niet, hoe hard ik ook aan het geval trok. Wie niet sterk is moet slim zijn, en dus kwam ik op het briljante idee om hem met het voorwiel elke keer op een stoeprand te rijden, waardoor hij al een stuk boven de grond hing en ik de standaard zo naar beneden kon duwen. Ik vloog er 1x wel bijna de bosjes mee in, omdat ik er naast stond en iets te veel gas gaf. :P Maar mijn tactiek werkte wel! Bij elk hotel was het hetzelfde geklooi, bij één hotel was de stoeprand ook te hoog waardoor ik lang stond te klooien en te laat op m'n bezoekuur kwam. Nouja, ik had een goede reden :P
Na dit stukje zullen jullie vast en zeker denken dat mijn haar door de zon steeds blonder wordt.. En inderdaad; dat is zo!

Het verkeer begint overigens wel steeds meer te wennen. Ze rijden hier allemaal op de linkerbaan (links gaat immers sneller), waardoor de rechterbaan meestal helemaal helemaal vrij is. En daar zie je dan vervolgens Diana rijden op d'r scooter! Ik heb dus gewoon m'n eigen privérijbaan hier, kan het nog mooier! Als ik voor elke keer dat ik iemand rechts inhaalde een boete zou krijgen zou ik nu al failliet zijn, maar zoals ik vaak tegen m'n gasten zeg; veel verkeersregels zijn hier adviezen. :P Bijvoorbeeld het dragen van een helm, de snelheid (alhoewel hier nog wel is op gecontroleerd wordt... het geld moet ergens vandaan komen!). Bij rotondes staat wel vaak politie, maar die controleert steekproefgewijs mensen op papieren etc. Ik ben nog niet aangehouden, of dat door mijn hostesspakje komt of door mijn brave uitstraling weet ik niet. :P

Op de bezoekhalfurendag was ik afgelopen vrijdag in plaats van hostess meer maatschappelijk werker. Ik had het met mensen over de vlucht die uitgeweken was naar Tunis, liet ze uitspreken en benadrukte nog even dat de piloot een goed besluit had genomen. Andere mensen wilden hun hart luchten over hoe ze behandelt waren door Tunesiërs of over kleine irritatiepuntjes in het hotel. Alles hoorde ik uiteraard aan met de Tui smile!
Inmiddels heb ik ook al een paar keer in een auto gereden hier. M'n baas vond het belangrijk dat ik dat toch een keer deed (zeker voor als ik een keer naar Monastir moet :P) en vrijdagmiddag ging Melissa met mij mee naar de bezoekuren. 2 hostessen met 2 hostesskoffers op 1 scooter, dat zag mijn baas blijkbaar niet voor zich :P We hebben het wel een keer gedaan, maar dat was inderdaad proppen en er half af hangen. Dus mochten we met de auto van een collega! Het ging eigenlijk prima, door het scooter rijden ben ik toch al aardig aan het verkeer hier gewend geraakt en auto rijden kon ik al. ;) Ook mogen we de auto van m'n baas gebruiken om boodschappen te doen, dus dat is ook echt heel lief! Twee personen mét boodschappen op een scooter is lastig, en inmiddels ben ik ook al zo gewend hier dat ik geen zin meer heb om in een taxi te stappen; ik wil gewoon op m'n eigen scooter!

Volgens m'n chef ben ik inmiddels ook al een transfer-expert. Op de een of andere manier maak ik namelijk van alles mee! De eerste keer dat ik m'n eigen vertrektransfer had was m'n bus hem gepeerd en stond ik middenin het drukke centrum van Port el Kantaoui met alleen een clipbord en een pen. Dat overkomt je ook maar één keer, nu verlies ik de bus geen seconde meer uit het oog. Ik heb nog net geen touw om m'n middel geknoopt en deze aan de bus gehangen, zodat als ie weg rijdt ik automatisch meegesleept word. Hij zal niet nog een keer ontsnappen! Bij m'n derde vertrektransfer (afgelopen zaterdag) kwam m'n buschauffeur bij het 2na laatste hotel met de mededeling dat hij 2 koffers bij een verkeerd hotel had gezet. De gasten zaten nog in de bus, maar de koffers stonden in Riadh Palms... En wie mag dat de betreffende gasten vertellen? Juist! Ik dus. Gelukkig waren ze niet boos, en kregen ze een privéritje door Sousse op zoek naar de verloren koffers. Gelukkig stonden die inderdaad gewoon in Riadh Palms.De chauffeur zat kreunend en steunend naast me, maarja; eigen fout! Op die dag had ik rond 8 uur 's ochtends alweer klaar kunnen zijn, maar door dat extra tochtje door Sousse werd het 9 uur. De tijd waarop de meeste mensen net opgestaan zijn, maar waar Diana er al 5 uur op heeft zitten!

Ondanks dat ik nog wat dingetjes op moet pikken werk ik nu wel zelfstandig. De info's, bezoeken en transfers doe ik alleen zoals alle hostessen dat doen. Ik heb inmiddels m'n eigen route gekregen en ook mijn eigen hotels, waar op de informatieborden mijn naam vermeld staat als zijnde de hostess van het hotel. Dat geeft toch wel een trots gevoel, om dat zo te zien staan! Mijn foto hangt er nog niet, want de foto die in de trainingsweek gemaakt is vind ik zo verschrikkelijk dat er binnenkort even een nieuwe gemaakt word.. :P

M'n trouwe tweewieler doet het trouwens weer, hij is goed schoon gemaakt aan de binnenkant en nu rijd ie weer als een zonnetje! Ik ben blij dat ik hem niet lang heb moeten missen. Ook wordt er nog hard gewerkt aan Sousse; 25 juli komt de volksvertegenwoordiger langs en dán moet natuurlijk alles spik en span zijn! Nu alle stoepranden geverfd zijn (nee, dit is geen grap) worden bomen gesnoeid, gras gemaaid, onkruid gewied en ja, er worden zelfs boomstammen schoon geveegd. Het is werkelijk ongelofelijk.
Morgen hebben we een vrije dag en gaan we Monastir maar is verkennen, waar ook weer genoeg te zien valt. Misschien mogen we de auto van m'n baas lenen, ja, zo'n baas krijg je nooit meer! Morgenavond gaan we ook naar een heus 'guide' eet- en zwemfestijn in het Aqua Palace in Port el Kantaoui. Ondertussen hebben we ook al het gratis eten in hotels uitgevonden; niet hoeven koken, lekker eten, niet hoeven afwassen, gratis eten; en dat allemaal dankzij mijn uniform! Wauw, dit werk is écht geweldig.

Over mijn leven hier, mijn hostess-bestaan, kan ik echt al bijna een boek schrijven... So to be continued!